Vanaf Labuhan Bajo hebben we, op aanraden van een andere tourist, een bootje gepakt naar Kanawa-eiland. Het tochtje duurde zo'n 5 kwartier. De aankomst was overweldigend!!! Het eilandje bestaat uit
een berg die uitloopt in grasjes, wit zand én.....een transparante zee waarin je al meteen schooltjes prachtige visjes ziet zwemmen. Op het, vrij korte, begaanbare stuk strand zie je dan her en der
wat bamboe; dit blijken wat bungalowtjes, hutjes en een restaurant-annex-kantoortje te zijn. Geen waterleiding, geen electriciteit en bovenal geen herrie , geen verkeer geen luxe; niets meer dan
wat ik hierboven beschreven heb. Ofwel: RUST
We hadden 1 nacht in een bugalowtje en 1 nacht in n hutje (kon niet anders; er zijn 100 slaapplekken op het eilandje en vol is vol) en beide waren geweldig. Hoewel als ik eerlijk ben vond ik het
hutje het beste: een vlonder op bamboepoten met een matras erop en een muskietenbed erboven. Aan de zijkanten hingen bamboerolgordijntjes die je open/dicht kon doen als je wilde. En dat hutje stond
zo'n 5 of 6 meter vanaf de zee, dus.........uitzicht....
Wat doet men daar? Vooral rustig aan, lummelen, zwemmen of....snorkelen! Voor het eerst in mijn leven heb ik dat gedaan en er ging daadwerkelijk een wereld voor me open!! Na circa 2 meter de zee in
begon het koraal; zó prachtig zó veel, zó afwisselend, zó kleurrijk en met zóveel levende wezens daarin zwemmend; ik wist niet wat me overkwam! Prachtige vissen van piepklein tot soms behoorlijk
groot en een kleuren die je moet hebben gezien om het te geloven! Ook wist ik niet dat er zo'n verschillende zeesterren bestonden. Er zouden ook schildpadden zwemmen maar wij hebben ze helaas niet
gezien (anderen wel).
Het was een paradijsje daar, maar na 2 dagen moesten we weer terug naar Labuhan Bajo, want vandaaruit vertrokken we s'avonds met de boot richting Lombok (o.a.via Komodo-eiland) en ja, eenzelfde
soort boot was een paar dagen ervoor omgekiepert........
In die boot zaten we met 18 vooral jonge mensen en 7 bemanningsleden en die overgang was enorm: de meesten hadden zichzelf een feestje beloofd en dat werd het ook: ruimte werd omgebouwd tot
disco-ruimte en de Bintang-biertjes vlogen de koelboxen uit. Wij zijn maar vroeg naar ons hutje gegaan....! De 2 e nacht was gelukkig rustig (behalve de zee; flinke storm!). Op het Rinci-eiland de
varanen bekeken, een ander eiland een waterval afgewisseld met mooie wandelingetjes en/of snorkelen. Maar ook overdag vaak varen.
Eenmaal op Lombok met bus naar Mataram (hoofdstad) waar Daan, een nederlandse vriend van Marion, woont tesamen met een indonesische vrouw en een zoontje van net 2 jaar oud. Daar 2 nachten gelogeerd
en toen zijn we naar Gili Mono gegaan; een van de 3 kleine eilandjes vlak voor Lombok. Heel anders dan Kanawa (helemaal omheen te lopen, allerlei restaurantjes op een rij, afgewisseld met
hotelletjes) maar ook geen verkeer behalve van die rijtuigjes die door die zielige kleine paardjes getrokken worden; heel droef. Maar uiteindelijk is ook dat eiland relaxed; heerlijk over strand
lopen, prachtige schelpen en stukjes koraal vinden én.....op de laatse ochtend een schildpad gezien!!! maar ook wat zitten, biertjes drinken, lezen e.d. Goed om je voor te bereiden op de terug
reis, want: vanuit Gili Mono zijn we met de fastboat naar Bali gevaren.
Op Bali stond een bus op ons te wachten die ons naar ubud bracht; ook deze tocht was weer fraai. We kwamen in een door ons gereserveerd guesthouse: een van een 6-tal bugalowtjes in een tuin;
geweldig! Een lieve familie die het beheert en goede voorzieningen. Die dag gewoon wat rondgelopen, s'avonds lekker gegeten. De volgende dag de grote markt bezocht en na de lunch een wandeling
gemaakt door de rijstvelden; mooi, rustig en een lekkere beweging. Tot we een gebouwtje zagen zo tussen de rijstveldjes: het bleek een restaurantje. Na een biertje en een maaltje kwamen we erachter
dat de eigenaresse ook kooklessen gaf; wij besloten om dat op onze laatste ochtend in Indonesië te gaan doen; een leuke afsluiting nietwaar? En dat was het ook: schortje voor, het menu op papier
met de bijbehorende recepten en toen aan de slag1 Het werden iets van 5 gangen, beginnend met een gezonde thee-achtige. De laatste 2 gangen hebben we meegenomen omdat we het niet allemaal op
konden; goed verpakt ging het mee naar het vliegveld Denpasar (gelukkig nu in een andere hal dan waar we in het begin van de reis waren en een trauma hadden opgelopen..!). Eerst naar Singapore,
paar uurtjes overstap waarin we onze zelf bereidde hapjes konden opeten! en toen door naar Frankfurt. En toen het laatste stukje van Frankfurt naar Amsterdam. En daar stonden 4 mensen ons op te
wachten; wat een verassing! Mijn zus Carin met haar man Jan en dochter Simone én Dick Bruinsma; enig! We hebben samen koffie gedronken en zijn toen weer ieders zijn/haar weg gegaan. Gelukkig was
het goed weer in Amsterdam.
Eindelijk dan het vervolg; weliswaar vanuit A'dam maar toch....
In Ende zijn we dus 2 nachten gebleven. Na het inchecken in ons hostalletje zijn we naar het strand glopen; dat was best bijzonder; het zand is daar namelijk zwart. Tevens maakt dat bijna niemand
gebruik van het strand (behalve een paar lokale vrouwen die vermoedelijk schelpdiertjes zochten. We zijn doorgelopen tot we een tentje vonden waar we wat konden drinken en dat was heerlijk; ook
geen ander mens, een prachtig uitzicht en vooral rust. Later s'avonds ben ik nog even teruggegaan naar dat plekje, toen was het tentje best druk maar aan een tafeltje op het strand was de zee en
het verdere uitzicht weer voor mij alleen.... De volgende dag hebben we een prachtige wandeling gemaakt naar Wolotopo (stond in het boek); langs de kust, bergje op en af (soms ook brommertjes). Op
de terugweg hebben we wilde apen gezien aan de bosrand; heel tof! Alleen zagen we ons ook dus verdwenen ze uiteindelijk allemaal. s'Avonds met de ned. man Jethro gegeten.
De volgende dag was weer een reisdag: naar Boawae een kleinere stad (bleek later groter dan we dachten maar wel héé'l relaxed). Ons guesthouse zag er geweldig uit; een stuk of 6 á 7 kamers naast
elkaar (motel-idee) met uitzicht op een prachtige tuin! Simpele kamer maar heel knus en goed. Prima eettentje gevonden (ook zo'n beetje het enige) én ons net aangeschafte spel kaarten gaan
uitproberen; leuk! De volgende dag een wandel en daaropvlg. dag weer doorgereisd met als doel Bajawa (grotere stad). Weer met de bus maar we moesten lang wachten want ze zaten vol. Toen stopte er
een maar die vonden we zelf te vol; behalve dat ieder binnenin op elkaar gepakt zat, hingen er buiten 8 kippen op hun kop en op het dak lag een big; wat een toestand! Wij gewacht op vlg. bus maar
dat werd een 4wheel drive; luxe dus! In Bejawa logeerden we in hotel 'Happy-Happy; geadviseerd door Daan (vriend v Marion), gerund door 2 nederlanders én een lokale man die zich ook als gids
presenteerde. Met hem hebben we de vlg. dag een tracking gedaan; wandel, authentiek dorpje, wandel, dorpjes, warmwaterbron en terug. Jammer genoeg viel Marion in het 1e dorpje van een stenen trap
af en binnen korte tijd zwelde haar enkel flink op (en is dat t/m in NL gebleven....). Eind dag Marion op bed, eten afgehaald en op de hotelkamer genuttigd. Vlg. dag ging t beter met Marion haar
voet (en knie) en besloten om toch door te reizen. Nu met een travel-travel; dat is een ruime auto/busje voor 9 passagiers en ieder betaald eenzelfde bedrag (wat duurder dan bus natuurlijk). We
zaten met 2 stelletjes. Maar met welk vervoermiddel je ook op pad gaat het is een hele belevenis op die weg van oost naar west; inmiddels was ik flink aan de primatourpilletjes want had last van
wagenziekte. gelukkig maar want het was bergje-op en bergje-af; zo'n beetje om de 50 mtr. een haarspeldbocht en daarbij kuilen in de weg. Het was al snel duidelijk dat de francaise geen pilletjes
had genomen; we moesten een uitgebreide stop maken. Maar uiteindelijk kwamen we aan in Ruteng; hier hadden we een kamer in een klooster gereserveerd; kleine, simpele kamer maar goed (konden we wel
maar 1 nacht blijven wegens drukte). Na een wandel door de stad terug in het hotel kwamen er 3 scholieren binnen (bleken later studenten van 17 jaar...) en die vroegen ons of we de volgende dag
naar hun school wilden komen; de school voor toerisme en hotelwezen; er was een (jaarlijks terugkerende) ceremonie, veel scholen zouden er aan meedoen, soort parade, lunch inbegrepen én we zouden
worden opgehaald (7.00uur!) met een auto van de directeur. Wij besloten om te doen. Eenmaal op de school ontmoetten we een paar docenten en nog 2 studenten. Ook bleek er een 3e westerling geronseld
te zijn: een mooie, blonde jongeman uit Engeland. Tevens stond er een vrachtwagen waarop een tafel met stoelen was gezet. Een student vertelde dat we aan een soort carnaval moesten denken; wij bang
dat we de hele stad door moesten lopen. Maar dat was niet het geval. Wel vroegen ze of wij 3tjes de traditionele kledij van de Manggerai, oorspronkelijke bewoners uit de regio, wilden aandoen: wel
ja, we waren er nu toch! Marion en ik mooie bloesjes en sarongs aan, de engelse knul, Tom, werd in een jachttenue gestopt; bloot bovenlijf , sarong een assecoires (schild, kwast, staart op rug
etc.). Toen Marion en ik een soort kroon op ons hoofd kregen en we verder uitleg vroegen werd het heel duidelijk: wij zouden de hoofdrolspelers van deze parade worden!! Wij moesten op die
vrachtwagen, aan die tafel doen alsof we aten en drinken en zodoende laten zien dat we het als toeristen hier heel prima hadden; gut wat hadden we een lol met ons 3tjes! Besloten er voor te gaan
maar eerst moesten er veiligheidsmaatregelen genomen worden (alles stond nl los op die open bak), dat lukte niet dus wel op de wagen maar de studenten en docenten aan de tafel....... Het vlg.
bleek: elk jaar wordt de onafhankelijkheid (17aug.) gevierd een week lang. Dit was de laatste dag en dan trekken bedrijven, verenigingen e.d te voet of in een praalwagen (...) in een stoet langs
het gemeentehuis waar de gouverneur met wethouders (?....?) en aanhang dit alles aanzien en/of aanhoren. EEn rij van heb ik jou daar!! Uren hebben we op die kar gezeten; voetstaps vooruit en
ondertussen bekekn worden door de lokale bevolking. Af en toe moest Tom een actje opvoeren/oefenen. Op het moment dat we langs dat gemeentehuis kwamen, deed hij de act en moesten Marion en ik
buigen met gesloten handen tegen de kin en dan zwaaien met een shawl. Pas na 13u waren we aan de beurt! Alleen maar gehangen in de hitte met inmiddels wel heel leuk contact met Tom en de
studenten/docenten. Eenmaal ter plaatse bleek er een gezelschap van circa 50 genodigden onder een afdak te zitten; keurig in het pak! En mochten wij ons act doen om de school voor toerisme te
promoten: Tom zei een ingestudeerd zinnetje, een docent én... toen kreeg ik de microfoon in handen geduwd en Marion erna natuurlijk ook. Dus wij elk een zegje gedaan; wat hebben wij een lol gehad
(daarna...!). Er kwam een groots applaus wat nog eens lang aanhield ook; we waren de beste vlgs. de docent. Terug naar school, lunch én meteen het voorstel om naar een authentiek Manggorais dorp te
gaan waar een originele, oeroude dans opgevoerd werd. Dit als bedankje voor onze inzet die dag. Wij in de auto (studenten, docenten en wij 3tjes) en dat was geweldig! Allereerst de rit erheen, de
mensen (alleen lokalen), de dans, zang en de rit terug: niet naar school maar naar een plek waar grot en gevonden fossiel lag. Speciaal voor ons geopend (t was al avond) echt tof! Prachtige
terugweg naar ons hotel waar ze onze bagage ophaalden en naar een ander hostalletje brachten waar we onze 2e nacht zouden doorbrengen. Een zeer bijzondere, komische en prachtige dag!! Biertje
gedronken en nagenietend naar bed. Volgende dag met de bus naar....Labuhan Bajo (meest westelijke en toeristische stad op Flores). We begonnen als enige passagiers maar met de tijd stapten er
steeds meer in: uiteindelijk zaten we met 15 pers. binnen en zeker 5 pers. buiten op het dak v d bus; hoezo veiligheid....? Zeker 2 van die passagiers binnen hadden last van wagenziekte; om beurten
gooiden ze regelmatig kotszakjes door het raam naar buiten...... Maar we waren in Labuhan Bajo! Wordt vervolgd.
Lieve allemaal, jullie hebben veel te lang niet van ons gehoord, deels kwam dit door het reizen en/of geen internet. Het is nu onze laatsgte avond in indonesie en alweer bijna bedtijd. Daarom zit het
tussenliggende verhaal er nog niet in (hopelijk zo snel mogelijk na thiiskomst).Wec gaan nu de 2e en laatsgte nacht in in Bali (Ubud). Morgenochtend krijgen we nog een 3uur durende kookles, op n
prachtig plekje midden in de rijstvelden. Daarna is het de laatste spulletjez inpakken en ons naar het vliegveld in Denpasar laten brengen, dus nog 3 vlu chten te gaan...(ja,ja dan heeft Hageman er 8
vluchten opzitten!!! Inmiddels al aardig wat doorstaan dus dat zal ook nog wel lukken, nietwaar?! Voor nu heel veel groetjes van ons en tot in nederland! Marionn en Rebecca
lieve allemaal, hoewel met bibbers heeft Hageman dan toch op de dag van vertrek ibesloten om in het propeller vliegtuigje te gaan zitten. beslist angstig en eenmaal aan boord zachtjes huilend, gingen
we dan. Gelukkig kon Marion me goed troosten; een lekker muziekje voor me uitgezocht, hand vast gepakt en me gericht op mijn ademhaling. Dat was de beste remedie;dat was heel fijn. eenmaal op hoogte
kwam ik helemaal tot rust en nog later heb ik zelfs naar buiten gekeken! Stoer van haar he? Voet op bodem van Flores en meteen het echte tropische eiland gevoel. De landingsbaan grenst dan ook pal
aan zee. Nu pas realiseerden we ons hoe druk Java en Bali zijn. De zwaar relaxte sfeer van Flores was meteen voelbaar. Het is hier erg pelan pelan ( rustig aan). Heeeeerlijk! Eerste stek: hotel in
Maumere, best heel gek: combi van een oost Europees politbureau en uit de kluite gegroeid Chinees restaurant, wel met zwembad! En..... Naar later bleek pal naast de Bemo terminal ( busstation). Nu
doen de Bemorijders erg denken aan die reclame van ik dacht Apeldoorn: dat kleine karretje met zo'n rastafiguur erin , verkoper vaneen frisdrankje en keiharde muziek schalt eruit . Exact hetzelfde
hier, de stoerste gasten met de vlotste kapsels scheuren hier met die minibussen. De boel behangen met speelgoedknuffels, vooruit beplakt zodat er nog 10 bij 10 cm zicht is, keiharde muziek en
scheuren maar. De bijrijder hangt uit de deur, gilt schreeuwt naar de chauffeur ronselt de klanten. Zo hebben we een hele leuke tocht gemaakt door de stad. Jullie snappen dat we de heel nacht ook van
hun muziek konden genieten. Zijn we eindelijk van de Moelah af krijg je dit. Maar vrolijk is het wel. Volgende dag hebben we de bus gepakt naar Moni. De bussen zijn hier een maatje kleiner maar met
enige creativiteit stop je er toch genoeg in hoor en.... Bovenop. deze trip was geweldig; we hadden meteen contact met de achterhoede; 4 vrouwen en een man. Toen we onze zak fruit met hen deelden,
was het helemaal bingo. Echt gezellig! Ergens halverwege de rit moesten we wachten; er was een lading keien van de berg naar beneden gestort dus dat moest opgeruimd worden. Konden we gelukkig even de
benen strekken. uiteindelijk wel 4uren onderweg geweest. Maar.....toen waren we dan ook wel in Moni; bij t logement van Sylvester (een gezellige man, met vrouw en 2 kinderen, geholpen door zijn
zusters. het onderkomen was basic ( niets mis mee) maar de kraan van de wasbak spoot alle kanten op en was niets meer dicht te krijgen en de toilet kon niet doorgetrokken worden...Dus met de
mandi-bak cdoorspoelen. de belangrijkste reden om in Moni te verblijven was de Kelimutu te beklimmen en aldaar bovenop de zonsopgang te bewo nderen. Let wel het absolute hoogtepunt, letterlijk en
figuurlijk van Flores. Deze vulkaan is heel bijzonder want heeft niet 1 maar liefst 3 kratermeren! En.... Alledrie hebben ze een andere kleur! En.... Die kleuren veranderen op mysterieuze wijze. De
bewoners hebben hier een heel eigen geloof op gebouwd over stoute en lieve en jonge zieltjes die als ze dood zijn in 1 van de bijbehorende meren plonzen. Dus via de mevrouw van het eethuisje vervoer
geregeld ( ja dit spekt de plaatselijke pot behoorlijk). Dat kwam Sylvester later ter ore en vroeg of we 3 extra toeristen mee wilden nemen. Nou dat is dus later een hele vertoning geworden over wie
aan wie nu hoeveel moest betalen. Sylvester steeds heen en weer met een drol in zijn broek tussen de overbuurvrouw en ons. Ook dit is heel Indonesisch: dealtjes, handeltjes, maar ook aandoenlijk
...onze huisbaas. Later op de dag hebben wij die overbuur betaald en leek Sylvester wel weer tot rust gekomen. en wat bleek; onze huis baas is zeer muzikaal !! weliswaar via een ' hammondorgel' ,
maar toch; de man speelde de knoppen van zijn apparaat. Wij mochTen kijken in zijn eigen simpele onderkomen (het apparaat stond zowat tegen het bed aan, dus een krukje is daar niet nodig; gewoon
zittend op het bed schalde het nummer ' Du bIst alles....' Door Moni heen. echt een enorme giller; Sylvester zo trots als een Pauw en wij natuurlijk veel plezier. Want Sylvester was niet meer te
stuiten; het ene nummer na het andere gooide hij eruit. en hij zong de meeste nummers mee ( dat kon de pret niet drukken maar de kwaliteit van de nummers wel....). Wij zijn zelf gestopt met luisteren
maar Sylvester is nog een hele poos doorgegaan; echt lachen. de avond hebben we met 2 stellen ( Iers en Spaans) gegeten bij 'n grappig restaurant, waarvan de eigenaar telkens in het straatje gasten
ronselde. erg gezellig. de volgende dag was weer een reisdag, hoewel de dag weer begon met een muzikaal optreden van Sylvester. Gezien de regen ( ja ja alweer...) besloten we met een auto te reizen
en die was geregeld via...? Sylvester. een andere zus ging mee als gids, ze was wel leuk. En we hadden een prachtig uitzicht!! Ons doel was Ende, de plek waar we nu de 2e nacht ingaan. Morgen reizen
we weer en nu naar een klein plaatsje dus de kans is groot dat we dan weer geen internet hebben. Tot zover want we gaan nu een hapje eten, samen met een Hollandse man die we in ons hostel hebben
ontmoet. Veel liefs van ons M en R
lieve allemaal, Vanaf YogYakarta zijn we dus met trein via Soerabaya naar Kalibaru gegaan. Aldaar zaten we in een resort, maar wel een hele fraaie. Gigantische flora en fauna. het geheel blijkt
vroeger een plantage te zijn geweest en is op 'n gegeven moment ook als hotel ingericht. Allemaal kleine huisjes naast elkaar (kamer met badcel en klein warandaatje ervoor) met zoveel groen
tussendoor dat je mar enkele huisjes ziet. En dat groen is dan zeer exotisch, veel bloemdragende struiken en bomen, veel varieteit en vooral veel veel groen. de plantage is trouwens deels nog
aanwezig;we hebben een rondleiding gehad. Veel kruiden als kruidnagel, vanille, peper, nootmuskaatbomen maar ook rubberbomen en fruitbomen. De fauna bestond vrnl. Uit spinnen (echt grote lange maar
wel ranke spinnen in gigantische webben, brrrrr) en vliegende honden (soort vleermuizen). 2Stuks en wel als soort van huisdieren; zijn vroeger gevangen, worden daar gevoed, gaan soms s'nachts op pad
maar komen s'chtends weer naar huis:hangen in hun eigen boom. Echt maf;je kon ze ook aanraken. verder was er ook een zwembad en restaurant. Na de 1e dag daar stond s'ochtends een vriend van Marion '
op de stoep' . : Daan is een Nederlandse man die nu sinds 3 jaar in indonesie woont ( lombok) en die we ook gaan opzoeken later. Maar nu had hij zelf een reisgezelschap op te halen en kon hij 1 nacht
overblijven. Het was heel gezellig! de volgende dag ging hij weg en hebben wij nog een middag aangekeuteld. De volgende dag was Marion jarig maar gingen wij met de bus naar Bali ( om vandaaruit tqe
vliegen naar Flores). Die busreis zullen we nooit vergeten: plaats voor 65 mensen maar we waren zeker met 85 erin gepropt. Stel je voor: aan de ene kant rij met 3stoelen naast elkaar aan de andere
kant rijen van 2stoelen, daartussen een gangpaden ( 1 persoons) en daar werden dan peuterkrukjes neergezet en wij waren bijna de laatst binnen gekomenen dus wij zaten geheel opgevouwen , achter
elkaar in dat middenpaden en dat 6 uren lang !!! Daarna nog een uur in de taxi. We waren geheel gesloopt. maar het was wel een tocht met prachtig uitzicht!! We hadden een fijn hotelletje ( met
restaurantje) dus dat was goed. vandaag vandaar weer vertrokken, komen bij de incheck balie en krijgen te horen dat er ' problemen met het vliegtuig ' zijn; het bleek dus overboekt te zijn. Volgende
vliegtuig pas morgen. Wilden ze ons eerst alleen overboeken en niets compenseren. Heel gedoe gehad, scène gemaakt, moesten nog ' even wachten' leken toen opeens toch nog mee te kunnen (rennen door de
douane en naar de gate ) maar op laatst toch niet mogelijk; zeer zeer frustrerend. uiteindelijk hebben we een hotelovernachting gekregen (Ibishotel) en na veel gedoe een avondmaal; dat werd een
burgerkingding, vreselijk. Dus zelf maar eten geregeld. In totaal hebben we ruim 3,5uur gewacht op dat vliegveld, dus weer een zware dag. Nu maar hopen dat het morgen goed gaat. Hopelijk hebben we de
komende 2weken wat meer tijd en mogelijkheid om uitgebreider te schrijven. Nu moeten we naar bed............O ja, het is hier weer een uur later (6 uren inmiddels al). Het is erg leuk om jullie
reacties te lezen!!! tot snel, lieve groet van ons, M en R
he daar zijn we weer! Even tijd (wachten op de taxi naar het station) dus weer schrijven. de Borobudur gister was intens; een waar wereldwonder! Ons helemaal aan de 'wegen' gehouden om in aanmerking
te komen voor voorspoed en zo ; dat betekende 5x de rondgang met de klok mee en stilgestaan bij de buddha (in stupa) waar je een wens kunt influisteren;vroeger proberen aan te raken maar wegens
teveel slijtage kan dat niet meer. Daarna terug naar het hotel ; een tuk gedaan natuurlijk want we hadden er al een dagje opzitten! bij mij lukte dat aardig maar Marion had weer contact met Daan
(vriend van haar die op Lombok woont) en moesten we weer beslissingen nemen dus overleg. Het reisschema ligt nu vast: vandaag dus op weg naar het Oosten van Java, Kalibaru en daar blijven we nu
waarsch. 4nachten, gaan dan naar Bali, Denpasar, om vandaaruit te vliegen naar Flores(eiland verder naar het oosten). Daar blijven we dan een dag of 10 of 12 en gaan daarna een boottocht maken vanaf
Floris naar Lombok(toeristentocht langs verschil. Eilandjes waaronder de Komodo, waar we varanen zullen gaan zien); tocht zal 2of3 dagen duren. Op Lombok woont die vriend van Marion met zijn gezin en
Het idee is om daar een paar dagen te blijven. Op 1 of2 september gaan we dan naar Bali, proberen daar 2 overnachtingen te regelen en vliegen dan op 4 september terug naar Singapore (en dus
naarNederland). Maar goed, vanochtend nog naar het paleis van de sultan geweest en over een uurtje weer 'ns met de trein nu naar Soerabaya , daar een overnachting vanwege de overstap naar Kalibaru.
We zijn blij de grote steden dan achter ons te laten; vooral het verkeer is gigantisch aanwezig ( kwa geluid, stof, chaos en zo). De scooters hebben hier de overhand;alles en iedereen vervoert zich
graag hiermee (goedkoop). We zien hele gezinnen langskomen;dus vaak pa, moe en 1of2 kinderen (de laatsten meestal zonder helm....). Maar ook de becak' s bepalen vaak het straatbeeld (we hebben te
doen met die fietsers in die bloedhitte.....!). Aan de andere kant hebben we hier meestal wel een biertje kunnen kopen dus daar valt ook wat voor te zeggen nietwaar? Aangezien we zo op pad gaan,
sluiten we de I-pod af. tot de volgende keer, liefs van ons, Marion en Rebecca
hoi allemaal, Eindelijk dan een bericht vanuit Indonesie !!!!!!! Allereerst de vluchten natuurlijk, de 1e wat minder maar die lange van ruim 12 uur ging goed, echt goed!! Ik kon het helemaal van me
afzetten. We zaten naast een Duitser (die al 10 jaar in Singapore woont) die lekker op zijn praatstoel zat . hij heeft ons goede tips gegeven. Het lastigste voor mij waren mijn onrustige
benen;vreselijk! maar we hebben het overleeft (Marion vindt t vliegen helemaal niet boeiend). Singapore is 'n maffe stad; giga groot, hoog, schoon en veel ' speelse elementen' . We hebben tempels
gezien, hebben bovenop 3 flatgebouwen op de 50e verdieping een rondwandeling gemaakt (wat een zeer byzondere indruk achterliet) hebben in The Raffles rondgelopen en een stukje van de buurt Little
India gezien. toen weer naar t vliegveld, eerst naar Jakarta en 2u later door naar Semarang, midden Java. Hier kent Marion vrienden; een familie: vader en moeder van circa eind 60, dochter met
manlief en hun kindje van 5 jaar oud. O ja, en vader heeft een tante Vera; wat een lieve familie; hartverwarmend, zeeeer goed voor ons zorgen (telkens met ons op pad) en het gezellig met ons maken.
Ik ben door de kleine meid geadopteerd als oma (hand in hand lopen), telkens naar me kijken en me bij van alles betrekken; echt een schatje! Maar goed gisteren moesten we toch afscheid van elkaar
nemen en dat was zowel voor Marion als voor mij best emotioneel; het jonge gezin had ons naar het station gebracht en dus ons uitgezwaaid. eenmaal in de trein kwamen we tussen de (andere) mensen en
was het goed; best comfortabel en tof uitzicht. in Solo moesten we overstappen en toen kwamen we in een 'sprinter' te zitten; dus geen stoelnrs. En wel......500mensen (?) met ons die in die trein
wilden/moesten! wij als laatsten erin dus in ieder geval verzekerd van sta-plaatsen.....Het was een toestand; jong en oud zittend in de gangpaden, bloedje heet, heet en heet! En dat zo,n 1,5uur
achter elkaar (en in de paar stops die we hadden stapten er weer mensen in....). ook overleeft dus in yogjakarta aangekomen en naars het onderkomen waar we nu zitten en straks onze 2e nacht gaan
beleven. het zal een korte worden want morgenochtend moeten we om 4.45u klaarstaan om naar de Borobordur te gaan ( en daar de zon zien op te komen). het zijn hier echt toeristische toestanden maar
dat wisten we ook al wel. En hoewel druk; Yogjakarta is wel een aardige stad (universiteit) . we hebben zowaar vanmiddag in een becak gezeten (een zitje voor 2 die door een (doorgaans oud) mannetje
vooruit gefietst wordt.....). We besloten maar dat dat mannetje dan in ieder geval rijst kon eten vandaag. We proberen telkens om zoveel mogelijk tussen locals te eten en dat lukt aardig; is ook erg
lekker!!! Morgen dus nog 'n dagje toerist uithangen en overmorgen vertrekken we met de trein naar Soerabaija (tussenstop) om uiteindelijk helemaal in het oosten van Java terecht te komen (Kalibaru).
Op dat plekje blijven we een dag of 3. Hopelijk is het dan weer mogelijk om jullie te schrijven. het is hier 6 uur later dan bij jullie dus hoogste tijd om ons bed op te zoeken (aangezien we zo
gruwelijk vroeg op moeten). Heel veel goeds voor jullie en liefs van ons, Marion en RebeccaAC
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je
in het profiel.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de
rechter kolom.
Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
