Lieve allemaal,

Eindelijk dan het vervolg; weliswaar vanuit A'dam maar toch....

In Ende zijn we dus 2 nachten gebleven. Na het inchecken in ons hostalletje zijn we naar het strand glopen; dat was best bijzonder; het zand is daar namelijk zwart. Tevens maakt dat bijna niemand gebruik van het strand (behalve een paar lokale vrouwen die vermoedelijk schelpdiertjes zochten. We zijn doorgelopen tot we een tentje vonden waar we wat konden drinken en dat was heerlijk; ook geen ander mens, een prachtig uitzicht en vooral rust. Later s'avonds ben ik nog even teruggegaan naar dat plekje, toen was het tentje best druk maar aan een tafeltje op het strand was de zee en het verdere uitzicht weer voor mij alleen.... De volgende dag hebben we een prachtige wandeling gemaakt naar Wolotopo (stond in het boek); langs de kust, bergje op en af (soms ook brommertjes). Op de terugweg hebben we wilde apen gezien aan de bosrand; heel tof! Alleen zagen we ons ook dus verdwenen ze uiteindelijk allemaal. s'Avonds met de ned. man Jethro gegeten.

De volgende dag was weer een reisdag: naar Boawae een kleinere stad (bleek later groter dan we dachten maar wel héé'l relaxed). Ons guesthouse zag er geweldig uit; een stuk of 6 á 7 kamers naast elkaar (motel-idee) met uitzicht op een prachtige tuin! Simpele kamer maar heel knus en goed. Prima eettentje gevonden (ook zo'n beetje het enige) én ons net aangeschafte spel kaarten gaan uitproberen; leuk! De volgende dag een wandel en daaropvlg. dag weer doorgereisd met als doel Bajawa (grotere stad). Weer met de bus maar we moesten lang wachten want ze zaten vol. Toen stopte er een maar die vonden we zelf te vol; behalve dat ieder binnenin op elkaar gepakt zat, hingen er buiten 8 kippen op hun kop en op het dak lag een big; wat een toestand! Wij gewacht op vlg. bus maar dat werd een 4wheel drive; luxe dus! In Bejawa logeerden we in hotel 'Happy-Happy; geadviseerd door Daan (vriend v Marion), gerund door 2 nederlanders én een lokale man die zich ook als gids presenteerde. Met hem hebben we de vlg. dag een tracking gedaan; wandel, authentiek dorpje, wandel, dorpjes, warmwaterbron en terug. Jammer genoeg viel Marion in het 1e dorpje van een stenen trap af en binnen korte tijd zwelde haar enkel flink op (en is dat t/m in NL gebleven....). Eind dag Marion op bed, eten afgehaald en op de hotelkamer genuttigd. Vlg. dag ging t beter met Marion haar voet (en knie) en besloten om toch door te reizen. Nu met een travel-travel; dat is een ruime auto/busje voor 9 passagiers en ieder betaald eenzelfde bedrag (wat duurder dan bus natuurlijk). We zaten met 2 stelletjes. Maar met welk vervoermiddel je ook op pad gaat het is een hele belevenis op die weg van oost naar west; inmiddels was ik flink aan de primatourpilletjes want had last van wagenziekte. gelukkig maar want het was bergje-op en bergje-af; zo'n beetje om de 50 mtr. een haarspeldbocht en daarbij kuilen in de weg. Het was al snel duidelijk dat de francaise geen pilletjes had genomen; we moesten een uitgebreide stop maken. Maar uiteindelijk kwamen we aan in Ruteng; hier hadden we een kamer in een klooster gereserveerd; kleine, simpele kamer maar goed (konden we wel maar 1 nacht blijven wegens drukte). Na een wandel door de stad terug in het hotel kwamen er 3 scholieren binnen (bleken later studenten van 17 jaar...) en die vroegen ons of we de volgende dag naar hun school wilden komen; de school voor toerisme en hotelwezen; er was een (jaarlijks terugkerende) ceremonie, veel scholen zouden er aan meedoen, soort parade, lunch inbegrepen én we zouden worden opgehaald (7.00uur!) met een auto van de directeur. Wij besloten om te doen. Eenmaal op de school ontmoetten we een paar docenten en nog 2 studenten. Ook bleek er een 3e westerling geronseld te zijn: een mooie, blonde jongeman uit Engeland. Tevens stond er een vrachtwagen waarop een tafel met stoelen was gezet. Een student vertelde dat we aan een soort carnaval moesten denken; wij bang dat we de hele stad door moesten lopen. Maar dat was niet het geval. Wel vroegen ze of wij 3tjes de traditionele kledij van de Manggerai, oorspronkelijke bewoners uit de regio, wilden aandoen: wel ja, we waren er nu toch! Marion en ik mooie bloesjes en sarongs aan, de engelse knul, Tom, werd in een jachttenue gestopt; bloot bovenlijf , sarong een assecoires (schild, kwast, staart op rug etc.). Toen Marion en ik een soort kroon op ons hoofd kregen en we verder uitleg vroegen werd het heel duidelijk: wij zouden de hoofdrolspelers van deze parade worden!! Wij moesten op die vrachtwagen, aan die tafel doen alsof we aten en drinken en zodoende laten zien dat we het als toeristen hier heel prima hadden; gut wat hadden we een lol met ons 3tjes! Besloten er voor te gaan maar eerst moesten er veiligheidsmaatregelen genomen worden (alles stond nl los op die open bak), dat lukte niet dus wel op de wagen maar de studenten en docenten aan de tafel....... Het vlg. bleek: elk jaar wordt de onafhankelijkheid (17aug.) gevierd een week lang. Dit was de laatste dag en dan trekken bedrijven, verenigingen e.d te voet of in een praalwagen (...) in een stoet langs het gemeentehuis waar de gouverneur met wethouders (?....?) en aanhang dit alles aanzien en/of aanhoren. EEn rij van heb ik jou daar!! Uren hebben we op die kar gezeten; voetstaps vooruit en ondertussen bekekn worden door de lokale bevolking. Af en toe moest Tom een actje opvoeren/oefenen. Op het moment dat we langs dat gemeentehuis kwamen, deed hij de act en moesten Marion en ik buigen met gesloten handen tegen de kin en dan zwaaien met een shawl. Pas na 13u waren we aan de beurt! Alleen maar gehangen in de hitte met inmiddels wel heel leuk contact met Tom en de studenten/docenten. Eenmaal ter plaatse bleek er een gezelschap van circa 50 genodigden onder een afdak te zitten; keurig in het pak! En mochten wij ons act doen om de school voor toerisme te promoten: Tom zei een ingestudeerd zinnetje, een docent én... toen kreeg ik de microfoon in handen geduwd en Marion erna natuurlijk ook. Dus wij elk een zegje gedaan; wat hebben wij een lol gehad (daarna...!). Er kwam een groots applaus wat nog eens lang aanhield ook; we waren de beste vlgs. de docent. Terug naar school, lunch én meteen het voorstel om naar een authentiek Manggorais dorp te gaan waar een originele, oeroude dans opgevoerd werd. Dit als bedankje voor onze inzet die dag. Wij in de auto (studenten, docenten en wij 3tjes) en dat was geweldig! Allereerst de rit erheen, de mensen (alleen lokalen), de dans, zang en de rit terug: niet naar school maar naar een plek waar grot en gevonden fossiel lag. Speciaal voor ons geopend (t was al avond) echt tof! Prachtige terugweg naar ons hotel waar ze onze bagage ophaalden en naar een ander hostalletje brachten waar we onze 2e nacht zouden doorbrengen. Een zeer bijzondere, komische en prachtige dag!! Biertje gedronken en nagenietend naar bed. Volgende dag met de bus naar....Labuhan Bajo (meest westelijke en toeristische stad op Flores). We begonnen als enige passagiers maar met de tijd stapten er steeds meer in: uiteindelijk zaten we met 15 pers. binnen en zeker 5 pers. buiten op het dak v d bus; hoezo veiligheid....? Zeker 2 van die passagiers binnen hadden last van wagenziekte; om beurten gooiden ze regelmatig kotszakjes door het raam naar buiten...... Maar we waren in Labuhan Bajo! Wordt vervolgd.

Groetjes v Marion en Rebecca